Шөнжингөө...

Бүх л шөнжингөө нэг л зургыг харж өнгрөөлөө. Нэг мэдсэн үүр цайжээ. Ганцхан л зураг. Тэр зураг ид шидтэй зураг биш. Зүгээр л сайхан хараад л баймаар. Түүнд нэг нууцлаг зүйл байх шиг. Харахыг хүсэхгүй байгаа хирнээ хараад л хараад л. Нэг ширхэг л зураг үлдлээ өөр юу ч биш. Зургыг харах болгондоо өөрийгөө харааж зүхэж байх болно. Хараад удахаараа харин үгүй ээ. Тэр аймшигтай 4-н үсгийг би хүснэ. Одоо зөвхөн 4-н л үсэг хамаа алга. 4-н үсэг аймшигтайгаар ханхалжийна. Амьдралыг би зүхэж байна. Жинхэнэ Гэгээлэг гэгч миний зүрхэнд оршихоо байлаа. Блогоо хаалаа баяртай Дахиж би энд юу ч бичихгүй яагаад гэвэл би энд зогсоод болилоо. ЭНэнээс цааш алхаж бичиж уянгалуулж уйлуулж чадахгүй нь зүгээр л ингээд алга бол гээд л хэлчий. Энд миний л гэсэн бүх зүйл байсан. Хөөрхий миний муу блог над шиг өрөвдөлтэй юм чинь баяртай.
Нэг зураг л...